آن شب نیز من خود را بر روی بام خانه گذاشته بودم وبه نظاره آسمان رفته بودم گرم تماشاوغرق در این دریای سبزمعلقی که بر آن مرغان سبز الماس پر ستارگان زیبا و خاموش تک تک از غیب سرمی زنند.آن شب نیز ماه با تلالؤ پرشکوهش از راه رسید وگل های الماس شکفتندوقندیل زیبای پروین سر زدوآنجاده روشن وخیال انگیزی که گویی یک راست به ابدیت می پیوندد:((شاهراه علی)) . ((راه مکه)) ! که بعدها دبیرانم خندیدند که :نه جانم ((کهکشان)) ! وحال می فهمم که چه اسم زشتی ! کهکشان یعنی از آن جا کاه می کشیدند.
شگفتا که نگاه های لوکس مردم آسفالت نشین شهر آن را کهکشان می بیند
و ودهاتی های کاه کش کویر شاهراه علی وراهی که علی از آن به کعبه میرود!
. . .
***
شکوه وتقوا وشگفتی و زیبایی
خورشید را بایداز دور دید اگر
نزدیکش رویم ازدستش داده ایم!
لطافت زیبایی گل در زیر
انگشتان تشریح می پژمرد!
آه که عقل این ها را نمی فهمد.
برگرفته از کویر نوشته دکتر شریعتی
ده ما درگیربا طوفان شده
هیچ کس فکر نکرد دراین آبادی ویران شده
دیگر نان نیست
و همه مردم شهر بانگ برداشتندکه
چراسیمان نیست؟
و دنیا گفت :چرا در اینان
باطن زیبا نیست؟
وکسی فکر نکرد که چرا
ایمان نیست؟
و زمانی شده که به غیر از انسان
هیچ چیز ارزان نیست
گفتم: چرا؟ باخود پنداشتند:
به ما شبیه است. ولی انسان نیست...
شعر از دوست خوبم پدرام